<< Terug <<

In september heb ik een zware rugoperstie (spondylodese) ondergaan. Hier is het volgende verhaal ontstaan.

CONTRACT

 

"U bent van harte welkom", zei de fragiele dame die langzaam een boterham tot zich nam aan een tafeltje bij het raam.

"Dank u, ik ben Joke", zei ik, geheel ontredderd door mijn plotselinge uitzetting uit mijn eenpersoonskamer, waar een besmette patiënt werd gestationeerd.

Het mensje, Mia, stelde direct het samenlevingscontract vast:

-      

de gordijnen mochten nooit worden gesloten

-       

mijn separatiegordijnen moesten ook geopend blijven, tenzij zij zich wilde omkleden

-       

mijn eettafeltje moest ingeklapt worden als er niet gegeten werd

-       

meubilair en badkamer (planchet etc.) waren van haar

-       

het raam mocht alleen open of dicht op haar gezag

Die nacht was ik alleen, met mijn looprek, naar het toilet gegaan, waar ik viel. Er verscheen bloed op de grond. Een verpleegkundige sloot de gordijnen en verzorgde mij.

De volgende ochtend zei mijn buurvrouw dat de gordijnen direct geopend moesten worden.

Ik vertelde haar van mijn val.

Dat wist ze al, want ze was er wakker van geworden, om 5.00 uur.

 

Gelukkig mocht ik die dag naar huis.

 

Joke Berensen

8 september 2011