<< Terug <<

Vakantie op Terschelling

 

 

We genoten van onze honden die achter een bal aan renden aan de kustlijn. Een vrouw, die voor mijn gevoel uit het niets kwam, liep onze kant op. Ze had lang onverzorgd grijs haar, een bleke huid en ze droeg van die typische strandjutterskleding. Ze omklemde een fles, waarin zo te zien een briefje zat. Ik vroeg haar of ze de fles hier in zee had gevonden.

"Ja, een stukje verderop." Ze had al drie flessen gevonden, eentje nog deze week, uit Amerika. Ik mocht de fles wel even vasthouden. Het was een groene fles met een metalen draaidop. Het briefje liet een stuk van een tekening zien, die mij vaag bekend voorkwam, maar ik kon het niet thuisbrengen.

"Vanavond ga ik thuis de fles openmaken", zei de vrouw vastberaden. Ik gaf haar de fles terug met een vreemd gevoel. Toen toonde ze me armbandjes die ze had geknoopt van nylon koord. Onverslijtbaar en maar 50 Ecent per stuk. Ik kocht er twee. Uit een zak van haar jack toverde ze een geknoopte ketting tevoorschijn.

"Ik ga even zwemmen, dan kunnen mijn kleren nog drogen", zei de vrouw.

Het "succes met de fles" kwam niet over mijn lippen. We liepen verder, richting duinen.

De volgende dag ontdekte ik in de haven van West een affiche van Rederij Doeksen. De tekening in de fles was het logo van de rederij.

 

 

Joke Berensen